Κυριακή 26 Ιουνίου 2011
Όχι, δεν μου έκαναν την παραμικρή εντύπωση τα όσα έχουν αποκαλυφθεί μέχρι στιγμής (κρατήστε αυτό το μέχρι στιγμής), από την εισαγγελική...
έρευνα. Όπως δεν έκαναν εντύπωση σε όποιον έχει περάσει έστω και μία φορά έξω από ελληνικό γήπεδο και δεν του έχει ρουφήξει σαν σφουγγάρι τον εγκέφαλο το κασκόλ της ομάδας που υποστηρίζει. Και να σας πω και μια μεγάλη αλήθεια; Αυτά που αποκαλύπτονται δεν αντιστοιχούν ούτε στο 10% αυτών που συζητούν στα δημοσιογραφικά Γραφεία μεταξύ τους οι υποψιασμένοι και πληροφορημένοι συνάδελφοί μου. Είναι τέρατα και σημεία που ξέρουμε! Που μας τα έχουν αφηγηθεί κατά καιρούς πρωταγωνιστές του παρασκηνίου.
Αυτοί οι οποίοι είναι σα νοιώθουν ότι ενισχύεται η προσωπικότητά τους και η κοινωνική τους αναφορά (όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται), στήνοντας ένα ματς, εκβιάζοντας έναν διαιτητή, δίδοντας φάρμακα σε έγχρωμους και μη παίχτες που «πουλάνε την ψυχή τους στον διάολο» για να μη γυρίζουν στην τραγωδία απ΄ όπου ήλθαν. Και μετά τα καυχόνται, με ένα πλατύ σαδιστικό χαμόγελο. Κάτι σαν οργασμός, μετά τον βιασμό της κοινωνίας μας και ότι έχει απομείνει από τους κανόνες της.
Θα αναρωτηθείτε, εύλογα: Και καλά, αφού τα ξέρετε, γιατί δεν τα γράφετε; Η απάντηση είναι απλή: Γιατί οι νόμοι που αφορούν στην λειτουργία της ενημέρωσης, είναι σα να φτιάχτηκαν για να προφυλάσσουν τους παράνομους και να κρατούν στο σκοτάδι όλους τους νόμιμους. Είναι κάτι σαν τις κάμερες που είναι διάσπαρτες σ΄ όλη την Αττική και τις οποίες χρυσοπληρώσαμε.
Οι οποίες όμως δεν λειτουργούν, γιατί πρέπει να προφυλαχτούν τα… προσωπικά δεδομένα κάποιων. Και αλωνίζουν οι ληστές, οι κλέφτες, οι κάθε λογής παράνομοι, σε μια πόλη ανοχύρωτη αν και καλά εξοπλισμένη τεχνολογικά. Έτσι κρατούν φιμωμένο ουσιαστικά και τον δημοσιογράφο, με τον νόμο, που κάποιοι τον έχουν καταγγείλει ως «τυποκτόνο».
Ξέραμε, αλλά δεν μπορούσαμε να τα δημοσιοποιήσουμε. Γιατί, μπορεί να χρειάζεται μια κάποια μούρλα για να γίνεις δημοσιογράφος, αλλά δεν διαθέτουμε τόση ώστε να παραμερίσουμε το συμφέρον της οικογένειάς μας, των παιδιών μας. Άλλωστε, το οργανωμένο έγκλημα πλέον στο ποδόσφαιρο, έχει οπλιστεί! Στην κυριολεξία…
Ξέραμε λοιπόν. Συνεπώς δεν μας αιφνιδίασαν οι αποκαλύψεις. Αυτό που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, ήταν η μεθοδικότητα με την οποία χειρίστηκε την πολύ σοβαρή αυτή υπόθεση η ελληνική Πολιτεία, διά των συντεταγμένων Οργάνων της. Εκεί, πραγματικά έμεινα άφωνος. Και δεν πρέπει να είμαι ο μοναδικός. Μέσα στο ελληνικό μπάχαλο, βρέθηκε μια ομάδα δικαστικών που γυαλίζει το μάτι τους, για να προσφέρει ύψιστη υπηρεσία στον ελληνικό αθλητισμό, στην νεολαία μας, στην κοινωνία μας.
Δικαστικοί που τιμούν τον όρκο που έδωσαν. Δικαστικοί που έχουν κι αυτοί ακραία οργή για την κατάντια της κοινωνίας μας, εξαιτίας της δράσης κάποιων «νταβατζήδων» της νοημοσύνης μας και της αξιοπρέπειάς μας. Δικαστικοί που δεν απαντούν σε τηλέφωνα επίορκων πολιτικών. Δικαστικών που χαμογελάνε με οίκτο απέναντι στους δήθεν ισχυρούς.
Η 32χρονη Πόπη Παπανδρέου είναι τις τελευταίες ημέρες στα στόματα όλων των σωστών Ελλήνων πολιτών. Την ευχαριστούμε! Και την συγχαίρουμε! Είναι μια κοπέλα, που μας θύμισε ότι αυτή η χώρα έχει ακόμη αξίες. Ότι δεν έχει απόλυτα συμβιβαστεί στο πεπρωμένο της.
Η μεθοδική δουλειά, αυτής της ασυμβίβαστης δικαστικού με τους συνεργάτες της, μπήκε φραγμός στην ζημιά που γινόταν στη νεολαία μας που πάει στα γήπεδα. Γιατί, κάποιοι, είχαν «χτίσει» την εικόνα των παντοδύναμων. Των ανίκητων. Των ράμπο! Άρα, είχαν αρχίσει να γίνονται πρότυπα! Η Πόπη Παπανδρέου όμως, απλά τους προσγείωσε στην μετριότητά τους:
Να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν μπροστά στην Δικαιοσύνη, τον μισό Ποινικό Κώδικα! Αυτό το τέλος, περιμένει- αργά ή γρήγορα- όποιο νέο μας ζηλέψει την δόξα των «ράμπο». Γιατί, πάντα θα βρεθεί στον δρόμο του μια Πόπη. Που θα τον εμποδίσει να κάνει της κοινωνία μας… «της Πόπης»!http://www.sentragoal.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου