...
To ξύπνημα του Θεού….Του Μάνου Τσαλγατίδη.
Η θάλασσα είχε σηκώσει κύμα, το ένιωθε, το ήξερε πως ο αφέντης της θα ξυπνήσει και αργά, αλλά σταθερά θα σταθεί και πάλι στα πόδια του…Όταν εκείνο το βράδυ σε μια γωνιά του Πλαταμώνα μια παρέα ανθρώπων συζητούσε και έψαχνε πώς θα τον φέρει και πάλι πίσω στη ζωή, κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα επακολουθούσε…
Όλα έγιναν γοργά σαν τραγούδι που περνάει στο fast forward και έτσι έφτασε η μέρα που το γήπεδο φόρεσε τα γιορτινά του και υποδέχθηκε και πάλι έναν παλιό του γνώριμο.
Τα κρύα και γκρίζα τσιμέντα θαρρείς και λαμποκοπούσαν στη θέα του εμβλήματος του Θεού με την τρίαινα.
Ναι, ο Ποσειδώνας είχε επιστρέψει, ο Θεός των 7 Θαλασσών, αλλά και των Νέων Πόρων είχε διακόψει το μακροχρόνιο ύπνο του και γύρισε διψασμένος.
Όχι, η δίψα του δεν ήταν το αίμα του Οδυσσέα, όπως έγραφε ο Όμηρος, αλλά για… ποδόσφαιρο και μεγαλεία.
Η πρώτη χρονιά, ήταν αυτό που λέμε αναγνωριστική βόλτα, αυτός είμαι, αυτοί είστε, εγώ θα ανέβω!
Ε… τελικά το τελευταίο δεν έγινε. Ατυχία, διαιτησία και ίσως απειρία στέρησαν το δικαίωμα να γίνει το πρώτο βήμα προς το στόχο.
Φέτος όμως η αποτυχία δεν υπήρχε στο καλεντάρι! Από την πρώτη αγωνιστική οι διαθέσεις ήταν άγριες και έτσι η κορυφή του βαθμολογικού πίνακα καβατζώθηκε από νωρίς.
Τη συνέχεια την ξέρετε νίκες… νίκες… νίκες σε σημείο που κατάντησε βαρετό να ρωτάω τι έκανε η ομάδα.
Πλέον είναι πρωταθλητές, αλλά το πρωτάθλημα δεν τελείωσε. Όμως τα επόμενα ματς μοιάζουν με... το ραντεβού που θα βγεις με την κοπέλα και κοιτάς συνέχεια το ρολόι για να πάτε σπίτι σου ή σπίτι της!
Παιδιά, παρομοίωση ήταν, μην παρεξηγηθώ. Αυτοί περιμένουν να έρθει το κύπελλο του πρωταθλητή και να το σηκώσουν όσο πιο ψηλά γίνεται.
Ωστόσο, χρόνος για πανηγύρια δεν υπάρχει. Από δω και μπρος τα πράγματα σοβαρεύουν, και αν ο Ποσειδώνας θέλει να φτάσει στο ά ερασιτεχνικό χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα.
Υ.Γ. 1 ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε αυτές τις τρεις μπαλαδόφατσες, (Δημήτρης Χρυσάκης, Τάσος Μακρίδης και Κώστας Ρουμπιές).
Ο πρώτος κάνει τα πάντα, παίζει τέρμα, κοουτσάρει, καλμάρει την ομάδα και άμα λάχει, ρίχνει και ένα-δύο μπινελίκια για να στρώσουν πάγκος-κερκίδα και ποδοσφαιριστές.
Ο δεύτερος είναι το… τοτέμ της Πιερίας. Όση μπάλα ξέρει και όσο ποδοσφαιρικό μυαλό κουβαλάει δεν το έχουν ούτε οι μισοί από αυτούς που κάθονται στις μεγάλες πολυθρόνες και διοικούν το ερασιτεχνικό και επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Τώρα για τον Κωστή, νομίζω τα ξέρετε. Αν ήμουν ο ΟΠΑΠ, την κίτρινη-κόκκινη κάρτα σε κάθε ματς που θα αγωνιζόταν ή θα την έβαζα 1.10 στο Πάμε Στοίχημα ή θα την έφραζα. Ο άνθρωπος είναι ικανός να ξεκινήσει να πλακώνεται με αντίπαλους παίκτες και διαιτητές το μεσημέρι και να σταματήσει τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Ωστόσο, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα δίχτυα τα 26 του φετινά γκολ το αποδεικνύουν. Όποτε βρει δίοδο προς το τέρμα, τότε η κερκίδα έχει ξεκινήσει να πανηγυρίζει, ο διαιτητής δείχνει σέντρα και ο τερματοφύλακας μαζεύει την μπάλα από το πλεκτό.
Y.Γ. 2 Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά μιλάμε για μια από τις πιο ιστορικές ομάδες της Πιερίας και στην τελική η ομάδα του χωριού μου είναι. Μπορώ να υπερβάλλω όσο θέλω!
Υ.Γ. 3 Μπράβο ρε μάγκες!
http://pieriasport.blogspot.gr/2015/02/to.html
Η θάλασσα είχε σηκώσει κύμα, το ένιωθε, το ήξερε πως ο αφέντης της θα ξυπνήσει και αργά, αλλά σταθερά θα σταθεί και πάλι στα πόδια του…Όταν εκείνο το βράδυ σε μια γωνιά του Πλαταμώνα μια παρέα ανθρώπων συζητούσε και έψαχνε πώς θα τον φέρει και πάλι πίσω στη ζωή, κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα επακολουθούσε…
Όλα έγιναν γοργά σαν τραγούδι που περνάει στο fast forward και έτσι έφτασε η μέρα που το γήπεδο φόρεσε τα γιορτινά του και υποδέχθηκε και πάλι έναν παλιό του γνώριμο.
Τα κρύα και γκρίζα τσιμέντα θαρρείς και λαμποκοπούσαν στη θέα του εμβλήματος του Θεού με την τρίαινα.
Ναι, ο Ποσειδώνας είχε επιστρέψει, ο Θεός των 7 Θαλασσών, αλλά και των Νέων Πόρων είχε διακόψει το μακροχρόνιο ύπνο του και γύρισε διψασμένος.
Όχι, η δίψα του δεν ήταν το αίμα του Οδυσσέα, όπως έγραφε ο Όμηρος, αλλά για… ποδόσφαιρο και μεγαλεία.
Η πρώτη χρονιά, ήταν αυτό που λέμε αναγνωριστική βόλτα, αυτός είμαι, αυτοί είστε, εγώ θα ανέβω!
Ε… τελικά το τελευταίο δεν έγινε. Ατυχία, διαιτησία και ίσως απειρία στέρησαν το δικαίωμα να γίνει το πρώτο βήμα προς το στόχο.
Φέτος όμως η αποτυχία δεν υπήρχε στο καλεντάρι! Από την πρώτη αγωνιστική οι διαθέσεις ήταν άγριες και έτσι η κορυφή του βαθμολογικού πίνακα καβατζώθηκε από νωρίς.
Τη συνέχεια την ξέρετε νίκες… νίκες… νίκες σε σημείο που κατάντησε βαρετό να ρωτάω τι έκανε η ομάδα.
Πλέον είναι πρωταθλητές, αλλά το πρωτάθλημα δεν τελείωσε. Όμως τα επόμενα ματς μοιάζουν με... το ραντεβού που θα βγεις με την κοπέλα και κοιτάς συνέχεια το ρολόι για να πάτε σπίτι σου ή σπίτι της!
Παιδιά, παρομοίωση ήταν, μην παρεξηγηθώ. Αυτοί περιμένουν να έρθει το κύπελλο του πρωταθλητή και να το σηκώσουν όσο πιο ψηλά γίνεται.
Ωστόσο, χρόνος για πανηγύρια δεν υπάρχει. Από δω και μπρος τα πράγματα σοβαρεύουν, και αν ο Ποσειδώνας θέλει να φτάσει στο ά ερασιτεχνικό χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα.
Υ.Γ. 1 ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε αυτές τις τρεις μπαλαδόφατσες, (Δημήτρης Χρυσάκης, Τάσος Μακρίδης και Κώστας Ρουμπιές).
Ο πρώτος κάνει τα πάντα, παίζει τέρμα, κοουτσάρει, καλμάρει την ομάδα και άμα λάχει, ρίχνει και ένα-δύο μπινελίκια για να στρώσουν πάγκος-κερκίδα και ποδοσφαιριστές.
Ο δεύτερος είναι το… τοτέμ της Πιερίας. Όση μπάλα ξέρει και όσο ποδοσφαιρικό μυαλό κουβαλάει δεν το έχουν ούτε οι μισοί από αυτούς που κάθονται στις μεγάλες πολυθρόνες και διοικούν το ερασιτεχνικό και επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Τώρα για τον Κωστή, νομίζω τα ξέρετε. Αν ήμουν ο ΟΠΑΠ, την κίτρινη-κόκκινη κάρτα σε κάθε ματς που θα αγωνιζόταν ή θα την έβαζα 1.10 στο Πάμε Στοίχημα ή θα την έφραζα. Ο άνθρωπος είναι ικανός να ξεκινήσει να πλακώνεται με αντίπαλους παίκτες και διαιτητές το μεσημέρι και να σταματήσει τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Ωστόσο, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα δίχτυα τα 26 του φετινά γκολ το αποδεικνύουν. Όποτε βρει δίοδο προς το τέρμα, τότε η κερκίδα έχει ξεκινήσει να πανηγυρίζει, ο διαιτητής δείχνει σέντρα και ο τερματοφύλακας μαζεύει την μπάλα από το πλεκτό.
Y.Γ. 2 Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά μιλάμε για μια από τις πιο ιστορικές ομάδες της Πιερίας και στην τελική η ομάδα του χωριού μου είναι. Μπορώ να υπερβάλλω όσο θέλω!
Υ.Γ. 3 Μπράβο ρε μάγκες!
http://pieriasport.blogspot.gr/2015/02/to.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου