Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου
Σε μια ιδανική κοινωνία, η στήριξη των αθλητών από τους γονείς τους, θα ήταν καθαρά υποστηρικτική. Οι γονείς θα "εκτελούσαν" όποτε αυτό.. απαιτούνταν χρέη σοφέρ, οικονομικού χορηγού, θα πρόσφεραν μεταξύ άλλων, όλα όσα οφείλει να κάνει ένας γονιός στο παιδί του εκτός της αγάπης και της αφοσίωσης, για την ποιότητα της ζωής του και την επίτευξη των στόχων του.
Θα το διευκόλυναν, θα φρόντιζαν για την διατροφή, την εκπαίδευση και την ισορροπημένη ανάπτυξή του και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δυστυχώς όμως, στη χώρα των 4.500 και πλέον σχολών ποδοσφαίρου, αυτό φαίνεται σχεδόν αδύνατο, καθώς οι γονείς από ένα σημείο και μετά, παύουν να ασκούν πάνω στο παιδί τις ιδιότητες που φέρουν ως «φυσικοί προστάτες» και αναλαμβάνουν χρέη διαμεσολαβητών και ενίοτε και τεχνικών συμβούλων.
Ενα παιδί, σύμφωνα με ανεπίσημες στατιστικές, εγγράφεται σε μια σχολή ποδοσφαίρου περίπου στα πέντε του χρόνια, με αρχικό κριτήριο την χαρά της συμμετοχής. Κατόπιν, και καθώς δεν υπάρχει έγκριτη όπως και εθνική αξιολόγηση στις ακαδημίες, χάνεται το μέτρο και αρχίζει η σύγκριση με άλλους συναθλητές. Είναι γνωστό άλλωστε, πως ο πολυπληθής κλάδος των ακαδημιών είναι ευάλωτος λόγω ανταγωνισμού…
Τη στιγμή που έφτασαν προπονητές ακαδημιών να μην επιτρέπουν στα παιδιά να συζητούν τίποτα περί προπόνησης και περί αγώνων στο σπίτι τους, παρουσιάζοντας τους γονείς τους ως αδαείς και επικίνδυνους, υπάρχει μείζον θέμα.
Όσο όμως κι αν εμπιστεύεται ένας γονιός τον προπονητή, δεν μπορεί να απέχει εντελώς από την αγωνιστική εξέλιξη του παιδιού του, ειδικά σε μία χώρα όπου όλα κρίνονται ως ύποπτα.
Και όλα μπερδεύονται πικρά…
«Οι γονείς των αθλητών παρακινούν τα παιδιά τους στον αθλητισμό και δημιουργούν προσδοκίες επιτυχίας. Σύμφωνα με έρευνες, οι πεποιθήσεις των γονέων επηρεάζουν σημαντικά την αυτοεκτίμηση του παιδιού, αλλά και την εξέλιξή του, ιδιαίτερα όταν μέσα στα λεγόμενά τους υπάρχει η έννοια της άκριτης σύγκρισης», γράφουν οι αθλητικοί ψυχολόγοι.
«Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η ενθάρρυνση από τους γονείς, μπορεί να αυξήσει την παρακίνηση του παιδιού για τη συμμετοχή στον αθλητισμό, αλλά μπορεί η ενθάρρυνση αυτή να αποκτήσει την μορφή πίεσης».
«Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η ενθάρρυνση από τους γονείς, μπορεί να αυξήσει την παρακίνηση του παιδιού για τη συμμετοχή στον αθλητισμό, αλλά μπορεί η ενθάρρυνση αυτή να αποκτήσει την μορφή πίεσης».
Ένας σωστά ενημερωμένος γονιός, μπορεί να βοηθήσει την αθλητική εξέλιξη του παιδιού, όμως η προσπάθεια θα πρέπει να κινείται στην ίδια κατεύθυνση από γονείς και προπονητές.
Κάπως έτσι λοιπόν, μέσα σε ένα εντελώς θολό τοπίο, όπου κυριαρχεί ο ερασιτεχνισμός και η έλλειψη ποδοσφαιρικής και επιστημονικής παιδείας, βρεθήκαν οι γονείς να πιέζουν τους πάντες για την ανάδειξη του παιδιού, οι προπονητές να πιέζουν τα παιδιά μέσω ανεπαρκών τεχνικά προπονήσεων, και οι διαμεσολαβητές να προσπαθούν να πάρουν το χρήμα και την υπογραφή σε συμβόλαια που δεν ισχύουν, με στόχο την επαγγελματική καταξίωση…
Αν... τότε...
Αν ζούσαμε σε μία ιδανικά πλασμένη κοινωνία, όλοι θα είχαμε τους διακριτούς μας ρόλους. Επιστημονικά καταρτισμένοι προπονητές θα πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε παιδιά που ανήκουν σε σοβαρούς επαγγελματικούς συλλόγους και όχι σε παιδιά που προπονούνται σε μία από τις χιλιάδες ιδιωτικές ακαδημίες που λειτουργούν χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο.
Μόνο στην Ελλάδα ανθεί σε τόσο τρομακτικό ποσοστό η συγκεκριμένη πρωτοβουλία., όπου ο καθένας που διαθέτει λίγα χρήματα και ίσως κάποια εμπειρία "ανοίγει" και μία σχολή ποδοσφαίρου, υποσχόμενος "κοινωνικοποιήση των παιδιών μέσα από τον αθλητισμό, και ό,τι ήθελε προκύψει".
Στόχος του κάθε ακαδημιάρχη η μεταλαμπάδευση των γνώσεων του από τα περιφερειακά γήπεδα της χώρας σε παιδιά που διψούν για μπάλα και ονειρεύονται την καριέρα του Μέσι...
Αν πραγματικά επιθυμούσαμε να προάγουμε τον αθλητισμό στη δική μας χώρα, επιστημονικά καταρτισμένα τεχνικά τιμ, θα φιλτράριζαν καθημερινά τις προσπάθειες των παιδιών σε σύγχρονα κέντρα, και φυσικά η αξιολόγηση θα γινόταν σε υψηλό επίπεδο χωρίς δευτερεύουσες ιδιοτελείς σκέψεις.
Οι γονείς θα άκουγαν αλήθειες με αποδεικτικά στοιχεία αξιολόγησης, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα επιδέχονταν αμφισβήτησης…
Σε μια χώρα προηγμένη ποδοσφαιρικά, κανείς δεν θα χρειαζόταν τις πλάτες πολιτικών ή άλλων μέσων, για να αναρριχηθεί το παιδί του σε υψηλότερα κλιμάκια και φυσικά, κανείς δεν θα πλήρωνε τίποτα περισσότερο από το παράβολο συμμετοχής του στην ομάδα…
Δεν θα χρειαζόταν καν τα προπονητικά καμπ και οι έξτρα αμοιβόμενες ατομικές προπονήσεις, τα οποία για την προηγμένη Ευρώπη είναι άγνωστες έννοιες, με τη μορφή που λειτουργούν στην Ελλάδα.
Μόνο στην Ελλάδα χρειάζεται να πληρώνεις τα πάντα σε μια ακαδημία, αλλά για να διδαχτείς τα ίδια πράγματα σε πιο υψηλό επίπεδο θα πρέπει να ματώσεις και πάλι οικονομικά για όλα αυτά που έτσι κι αλλιώς πλήρωσες με την εγγραφή σου...
Ακόμη και αθλίατροι θα υπήρχαν, οι οποίοι θα πρόσεχαν τα παιδιά για να μη "καούν στο ζέσταμα", και αν κάποτε συνεβαίνε μια ατυχία, θα φρόντιζε ο σύλλογος για την αποκατάστασή του, αφού θα το είχε ασφαλισμένο για τα πάντα. Κανένας γονιός δεν θα πλήρωνε για την απροσεξία των άσχετων για τα ιατρικά θέματα, τεχνικών του παιδιού του...
Σε μία αξιοκρατική χώρα «θα έπαιζαν» οι καλοί και ικανοί και όχι οι φίλοι των φίλων του εκάστοτε προπονητή ή ακόμη και προέδρου… Δε θα έμεναν στο πάγκο παιδιά που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί τα τιμωρεί ο προπονητής τους με αυτόν τον "παιδαγωγικό" τρόπο...
Κάθε παιδί θα γνώριζε ακριβώς γιατί "δεν παιζεί" και θα προσπαθούσε να βελτιώσει την όποια αδυναμία του με την συμπαράσταση του συλλόγου...
Αν πάλι το έδιωχναν από την ομάδα, θα ήξερε το ίδιο το παιδί τι ακριβώς δεν έκανε σωστά, και δεν θα χρειαζόταν ο πατέρας του να πάει να ζητήσει το λόγο και ενίοτε να πληρώσει για να πάρει το δελτίο του...
Σε μία χώρα όπου θα πρωταγωνιστούσαν οι άξιοι, θα επιβραβευόταν η άδολη προσπάθεια των παιδιών που θα είχαν μοναδικό χορηγό το ταλέντο τους...
Όμως ζούμε σε θολές εποχές όπου όλοι υπόσχονται τα πάντα και κάνουν απλά αυτά που μπορούν και ξέρουν...
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι περισσότεροι γονείς έχουν ξεχάσει προ πολλού τους στόχους που τους οδήγησαν να εγγράψουν τα παιδιά τους σε μια σχολή εκμάθησης ποδοσφαίρου.
Το ποδόσφαιρο, έγινε ίσως η μοναδική διέξοδος επαγγελματικής αποκατάστασης για πολλά παιδιά. Και οι ακαδημίες δεν είναι φορείς επαγγελματικής αποκατάστασης, αλλά επιχειρήσεις με έξοδα και έσοδα...
Μοιραίο αποτέλεσμα, όλοι αυτοί οι χιλιάδες εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές, βλέποντας τις διαφορές και τις ελλείψεις στις τοπικές σχολές των δυο προπονήσεων την εβδομάδα, και ίσως του κανένα αγώνα, να θέλουν να απορροφηθούν στους ελάχιστους εναπομείναντες υγιείς επαγγελματικούς συλλόγους όπου γίνεται "καλύτερη δουλειά" και δίνεται στο απώτερο μέλλον, ένα έστω χαμηλό συμβόλαιο που μπορεί να του εξασφαλίσει το μέλλον του στο χώρο...
Το ερώτημα παραμένει σχεδόν αγχωτικό: Τι θα γίνουν όλα αυτά τα παιδιά που επένδυσαν τα χρόνια τους σε ακαδημίες χαμηλού επιπέδου, επειδή κάποιοι θέλησαν απλά να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να κερδοσκοπήσουν, αλλά όταν ξύπνησαν μια μέρα συνειδητοποίησαν πως δεν υπάρχει αύριο; Τι θα κάνουν τότε οι αργοπορημένοι γονείς;
Και οι σοβαρές ομάδες, αλήθεια, πόσα ελληνόπουλα με δεξιότητες μπορούν να απορροφήσουν και να τα χρίσουν επαγγελματίες;
Τα συμπεράσματα δικά σας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου